Timeresarch

The Clock is an art installation by video artist Christian Marclay (born 1955). It is in effect a clock, but it is made of a 24-hour montage of thousands of time-related scenes from movies and some TV shows, meticulously edited to be shown in "real time": each scene contains an indication of time (for instance, a timepiece, or a piece of dialogue) that is synchronized to show the actual time. The Clock debuted at London's White Cube gallery in 2010.

http://en.wikipedia.org/wiki/The_Clock_(2010)

Eadweard Muybridge (Kingston upon Thames, 9 april 1830 – aldaar, 8 mei 1904) was een naar de VS uitgeweken Brits fotograaf.
Muybridge kreeg van Leland Stanford, oud-gouverneur van Californië, de opdracht om via fotografie te achterhalen of een paard in galop helemaal loskomt van de grond. Via een ingewikkelde proefopstelling met twaalf snelle fototoestellen en een paard genaamd Sallie Gardner vond hij het antwoord: ja! Het was alleen anders dan men tot dan toe een paard had afgebeeld.

Met een eigen uitvinding, de zoopraxiscoop probeerde Muybridge nu de nageschilderde foto's te projecteren. Ook werkte hij aan een project getiteld 'Animal Locomotion' waarin hij de bewegingen van een hele reeks dieren via foto's kon analyseren. In 'The Human Figure in Motion' legde hij bewegingen van mensen door middel van reeksen kleine foto's vast in allerlei posities.

Muybridge was de eerste die foto's maakte waarbij de belichtingstijd maar een fractie van een seconde duurde. Tot dan toe was de belichtingstijd niet korter dan een paar seconden. Zo kon hij dus onbewogen foto's maken van het paard. Hij was ook de eerste die een mechanische snelwerkende sluiter gebruikt.
Tijdens zijn onderzoek voor de gouverneur van Californië vermoordde Muybridge de minnaar van zijn vrouw. Dankzij de juiste relaties verbleef hij slechts kort in de gevangenis en kon hij zijn onderzoekswerk snel hervatten.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Eadweard_Muybridge

Peter Fischli en David Weiss vormden een duo. Zij zijn actief in verschillende vormen van kunst.
Peter Fischli (Zürich, 8 juni 1952) is de zoon van een architect en beeldhouwer, opgeleid aan het Bauhaus, studeerde in Italië aan de Academie voor Schone Kunsten in Urbino (1975-1976) en daarna in Bologna (1976-1977). Zijn persoonlijke carrière begon met een tentoonstelling in 1978 aan de Academie van Bologna en de deelname aan de tentoonstelling 'Bilder' aan het Kunstmuseum in Winterthur in 1981. In 'Bilder' stelde hij Tierwelt (Wereld van dieren) voor, een installatie met levende dieren. Vanaf 1979 werkt hij samen met David Weiss.

David Weiss (Zürich, 21 juni 1946 - 27 april 2012) volgde een opleiding aan de kunstacademie in Zürich (1963-1964) en vervolgens in Bazel (1964-1965). Hij begon een carrière gewijd aan de schilderkunst, afgewisseld door persoonlijke tentoonstellingen van 1976 tot 1979. Hij nam deel aan groepstentoonstellingen zoals 'Bilder’ in 1981 in de Kunsthalle in Winterthur, waar hij zijn laatste persoonlijke werk tentoonstelde: 'Planetarium'. Hij publiceerde ook boeken, in samenwerking met Urs Lüthi, voor uitgeverij Stähli in Zürich in 1970 en 1979. Vanaf 1979 tot aan zijn dood op 27 april 2012 werkt hij samen met Peter Fischli.

MUYBRIDGE II - Sol Lewiit geïnspireerd op het werk van Eadweard Muybridge

Stop-motion, ook wel stop-frameanimatie genoemd, is een simpele film techniek waarmee je bijzondere filmpjes kunt maken. Het zijn filmpjes gebasseerd op vele foto's die kort achter elkaar worden weergegeven waardoor een film ontstaat.

Stop-motion, ook bekend als klei-animatie of stop-frame animatie, is een filmtechniek die vooral voor de komst van digitale animatie gebruikt werd om speciale effecten te creëren in films. Stop-motion is al bijna net zo oud als filmen zelf.
Voor stop-motion is een camera nodig die in staat is om verschillende frames film op te nemen.
Eerst

Anita Rootselaar over tijdsbeleving

'Tijd is een rivier, een niet te stuiten stroming van al het geschapene. Het ene is niet eerder zichtbaar dan op het moment dat het snel voorbij wordt gesleurd en het andere komt eraan drijven om op zijn beurt weer te worden weggeveegd'

Deze zin vond ik het mooiste in deze tekst. Tijd is zoveel en brengt alles in beweging. Alles draait in deze wereld om tijd. Hoe dingen groeien tot aan het moment dat je slaapt.

En erg interessant vond ik ho centraal het cijfer 60 staat in tijd. 'Het 60 minuten durende uur is afkomstig van de
Sumerianen. De Sumerianen hadden een zestallig getallenstelsel. Zij kozen
dan als basiseenheid voor het uur 60, daar dit getal deelbaar is door 2, 3,
4, 5, 6,10, 12, 15, 20 en 30.'

‘Zo doe je dat’ Joop Beljon

Teksten uit ‘Zo doe je dat’ Van Joop Beljon (zie academieserver): pp. 56-65 (zon t/m lay-out), 79-112 (trap t/m ruïne), 146-156 (weg t/m artes funerales), 181-203 (Gestalt t/m spiraal);

'Mensen houden van merktekens op de grond, landmarks. Sporen van vergane veschavingen. Grond in bezit nemen, al is het alleen maar symbolisch, bevredigt onze diepste insticten.' Een grote inspiratiebron was dit voor Mathias Goeritz, met zijn Laberinto de Jerusalem.

Door de jaren heen is de trap een grote fascinatie geweest voor veel mensen. Naast vele architecten hadden ook vele kunstenaars deze fascinatie en ontstonden er vele variaties op de trap.

De boog is architectuur zonder praktisch nut, dit is waarom ze zo interessant is en al eeuwen gebruikt word. Verval draagt schoonheid met zich mee. Een zeker poezie van het verval, tekenen van leven of geleefd zijn, beschaving, aftakeling.

De weg is sterker dan de mens. Ook in kunst, vormgeving en architectuur komt de weg altijd terug.
Weinig worden er meer herdenkingsbeelden gebouwd, terwijl dit zo'n belangrijk onderdeel is van verwerking.

'Een spiraal: ontsnappend vanuit de cirkel door radiusvergroting of -verkleining. Verkleining leidt ons uiteindelijk tot een punt, de dood van een spiraal, vergroting brengt de spiraal in oneindigheid'

De gulden snede, ook wel de verdeling in uiterste en middelste reden genaamd, is de verdeling van een lijnstuk in twee delen in een speciale verhouding. Bij de gulden snede verhoudt het grootste van de twee delen zich tot het kleinste, zoals het gehele lijnstuk zich verhoudt tot het grootste.