Lineresearch

Based on British journalist Steven Poole´s intriguing book of the same name, Submarine Channel presents Unspeak, an interactive documentary investigating the manipulative power of language. Blending filmmaking, data, technology, and design, the story of Unspeak unfolds across a series of short films, data visualizations, and a participatory dictionary in an interface designed for the web and tablet.

Unspeak is a form of coded language that can be learned, and the documentary aims to kickstart the conversation, educate and empower audiences, and make the prevalence of Unspeak framing visible to the public. People will not be taken in for a moment by the power of deceptive language if we actually stop to think about it. Once you tune in to the wealth of daily Unspeak talk, you'll start seeing and hearing it everywhere. And then, perhaps, we can fight back.

http://unspeak.submarinechannel.com/about

Catalogtree werd opgericht in 2001 door Joris Maltha en Daniel Gross. Zij ontmoetten elkaar tijdens hun studie aan de Werkplaats Typografie in Arnhem.

Hun oeuvre omvat veel toegepaste ontwerpen, maar ook autonome projecten. Beiden delen een ongebreidelde belangstelling voor tabellen en cijfers. Deze ruwe en complexe data verwerken ze dan tot begrijpelijke visuele informatie waarmee verhalen verteld worden over het dagelijkse leven. Vaak hanteren ze bijzondere manieren om deze data te ordenen, en niet zelden lijkt het werk een wetenschappelijke invalshoek te hebben. Zo bestudeerden ze het parkeergedrag van diplomaten in New York en legden de hele snelweg tussen Arnhem en Nijmegen bloot in een opmerkelijke affichereeks waarop onder meer te ontdekken was bij welke kilometerpaal de meeste ongelukken gebeurden, en op welk tijdstip waar de file het langst was.

Beiden doceren interactieve vormgeving aan de academie in Arnhem. Catalogtree maakt tijdschriften, boeken en websites.

Daniel Gross - Catalogtree

Lawrence Weiner (born February 10, 1942) is one of the central figures in the formation of conceptual art in the 1960s. His work often takes the form of typographic texts.

Weiner was born in the Bronx, New York. After graduating from Stuyvesant High School at 16, he had a variety of jobs—he worked on an oil tanker, on docks, and unloading railroad cars. After studying at Hunter College for less than a year, he traveled throughout North America before returning to New York.
The artist is currently represented by BlainSouthern in London.

Weiner is regarded as a founding figure of Postminimalism’s Conceptual arm, which includes artists like Douglas Huebler, Robert Barry, Joseph Kosuth, and Sol LeWitt.

Weiner began his career as an artist as a very young man at the height of Abstract Expressionism. His debut public work/exhibition was at the age of 19, with what he called Cratering Piece. An action piece, the work consisted of explosives set to ignite simultaneously in the four corners of a field in Marin County, California. That work, as Weiner later developed his practice as a painter, became an epiphany for the turning point in his career.His work in the early 1960s included six years of making explosions in the landscape of California to create craters as individual sculptures.

He is also known during his early work for creating gestures described in simple statements leading to the ambiguity of whether the artwork was the gesture or the statement describing the gesture: e.g."Two minutes of spray paint directly on the floor.." or " A 36" x 36" removal of lathing or support wall..." (both 1968). In 1968, when Sol LeWitt came up with his Paragraphs on Conceptual Art, Weiner formulated his "Declaration of Intent" (1968):

1. The artist may construct the piece.
2. The piece may be fabricated.
3. The piece need not be built.

Each being equal and consistent with the intent of the artist the decision as to condition rests with the receiver upon the occasion of receivership.

Sol le Witt - Photogrids

Oh the grid. The warp. The weft. It’s everywhere. A constant companion.

Although LeWitt’s work was a lot about serial images he never stopped changing. Pushed an idea right to the end and then moved on.

In the Smithsonian Archives of American Art website there is a lengthy interview with LeWitt from 1974. “The logic of the serial image was the important thing to me. At first it was the image, but then it became the fact of seeing things from three different angles, as they emerged and changed. It had a beginning and an ending. A kind of philosophical realism.”

In his 1978 book titled PhotoGrids, we see LeWitt gridding up within the grid. This is one of his many publications. A favourite.

Wijze van drukken waarbij de inktbak is gevuld met verschillende kleuren inkt, gescheiden door schotjes, de afdruk heeft ten dele meerdere kleuren met een vloeiende overgang. Op deze manier kan in één drukgang toch met meerdere kleuren gewerkt worden. Nadeel (of voordeel) van deze techniek is dat binnen de drukoplage een verschillende kleurverdel

Papier in irisdruk van LUST

Damien Hirst was born in 1965 in Bristol and grew up in Leeds. In 1984 he moved to London, where he worked in construction before studying for a BA in Fine Art at Goldsmiths college from 1986 to 1989. He was awarded the Turner Prize in 1995.

Since the late 1980’s, Hirst has used a varied practise of installation, sculpture, painting and drawing to explore the complex relationship between art, life and death. Explaining: “Art’s about life and it can’t really be about anything else … there isn’t anything else,” Hirst’s work investigates and challenges contemporary belief systems, and dissects the tensions and uncertainties at the heart of human experience.[1]

Hirst developed his interest in exploring the “unacceptable idea” of death as a teenager in Leeds. From the age of sixteen, he made regular visits to the anatomy department of Leeds Medical School in order to make life drawings (‘With Dead Head’ (1991)). The experiences served to establish the difficulties he perceived in reconciling the idea of death in life. Of the prominence of death in his work (‘A Thousand Years’ (1990)) he has explained: “You can frighten people with death or an idea of their own mortality, or it can actually give them vigour.”[2]

Damien Hirst was born in 1965 in Bristol and grew up in Leeds. In 1984 he moved to London, where he worked in construction before studying for a BA in Fine Art at Goldsmiths college from 1986 to 1989. He was awarded the Turner Prize in 1995.

Since the late 1980’s, Hirst has used a varied practise of installation, sculpture, painting and drawing to explore the complex relationship between art, life and death. Explaining: “Art’s about life and it can’t really be about anything else … there isn’t anything else,” Hirst’s work investigates and challenges contemporary belief systems, and dissects the tensions and uncertainties at the heart of human experience.[1]

Hirst developed his interest in exploring the “unacceptable idea” of death as a teenager in Leeds. From the age of sixteen, he made regular visits to the anatomy department of Leeds Medical School in order to make life drawings (‘With Dead Head’ (1991)). The experiences served to establish the difficulties he perceived in reconciling the idea of death in life. Of the prominence of death in his work (‘A Thousand Years’ (1990)) he has explained: “You can frighten people with death or an idea of their own mortality, or it can actually give them vigour.”[2]

Rembrandts 'Honderd gulden-prent'

Rembrandt was koploper wat betreft de ets techniek, hij gebruikte deze technieken omdat ze makkelijk bij te werken waren. Zo kon hij in de loop der jaren elke keer weer zijn etsen hergebruiken.

In eerste instantie gebruikte Rembrandt alleen de etsnaald waarbij hij in het begin alleen veel lijnen weergaf. Vaak nog met een gezicht als ovaal. Daarna paste hij technieken toe zoals; De droge naald en de graveursburijn.

Rembrandt kon op de manier van hergebruiken elke keer weer zijn platen aanpassen. Hierbij is elke serie weer aangepast en meer detail toegevoegd.

Rembrandt, De drie bomen, 1643, enige staat, ets, droge naald en burijn, 213 x 279 mm, Museum Het Rembrandthuis
Drie bomen op een dijk worden van rechtsachter door zonlicht beschenen, terwijl de lucht naar links toe steeds donkerder wolken vertoont. Het silhouet aan de horizon lijkt op dat van Amsterdam, gezien vanuit het westen. Er is een schitterend contrast tussen het zonnige gedeelte van de lucht en de beschaduwde voorgrond.

Rembrandt, Landschap met herder en hond, ca. 1653, ets en droge naald, staat II (2), 129 x 157 mm, Museum Het Rembrandthuis
Het is opvallend hoe Rembrandt hier een typisch Hollands landschap met een gefantaseerd berglandschap heeft gecombineerd. Vooral het slootje met de eenden op de voorgrond ziet er erg Hollands uit. Het berglandschap op de achtergrond bevat allerlei uitheems aandoende bouwwerken.

‘Toonaangevende kunsthistorici vinden dat het genie Rembrandt zich juist in de etsen toonde. Dat zie je bijvoorbeeld bij De drie kruizen, een later werk uit 1653. Rembrandt heeft er in vijf verschillende staten met lichtverschillen gezocht naar het meest optimale dramatische effect. In een latere staat zie je de gekruisigde dief rechts in het donker en dat de linker crimineel, de man die zich heeft bekeerd, in het licht straalt.’

http://www.koosdewiltconcept.nl/rembrandt-etsen/

Albrecht Dürer; 1471-1528

Een kunstenaar in hart en nieren die al op heel vroege leeftijd overtuigt was van zijn talent. Gespecialiseerd in zeer gedetailleerde houtsnedes, en kopergravures, kunsttheoreticus en humanist uit de Noordelijke renaissance.

Had samen met tijdsgenoot Leonardo da Vinci een van de meeste prenten op zijn naam staan. Altijd de nijging om alles vast te moeten leggen. Zijn eerste zelfportret tekende hij al toen die pas 13 jaar oud was.

Hij is de bezeten reiziger door Europa en Italië, niet alleen op zoek naar beelden van de renaissance, maar ook naar natuurlijke fenomenen, die hij met veel aandacht vast weet te leggen. Naast een meesterlijk schilder is hij ook een geniaal graveur en schepper van houtsneden.

1-Nude Self-portrait. Pen and brush,black ink with white lead on green prepared paper, 290 x 150mm (11 1/2 x 6"). Schlossmuseum, Weimar.

Albrecht Dürer, Zelfportret na ziekte, circa 33-jarige leeftijd. Pen, penseel en krijt.

Self-portrait silverpoint drawing by the thirteen-year-old Dürer, 1484

Islamitische decoraties

De islamitische stijl had eigenlijk meer temaken met architectuur omdat in feite illusteren van dierlijke- of menselijke vormen daar verboden was rond die tijd. Alle kunstwerken die gemaakt werden en vooral aardewerken waren versiert met kalligrafie.

Hierdoor gingen ze zover mogelijk met het bewerken van deze teksten om hierdoor toch mooie en fraaie werken te krijgen. Wel werden dit vaak geïmiteerd door kunstenaars die deze teksten niet konden lezen.

Kalligrafie wordt bij uitstek toegepast in Korans, maar komt voor bij alle vormen van islamitische kunst, van keramiek tot architectonische decoraties. In andere gekalligrafeerde teksten dan de Koran werden de letters niet alleen met plantenmotieven maar ook met mensen- of dierenmotieven verbonden. Zodoende kon het schrift zich ontwikkelen tot een kunstvorm die overal kon worden aangebracht, zoals op gebouwen, op munten en in boeken.

Het Koefisch schrift is een kalligrafie van het Arabisch. Het is een wat hoekig, zwaar en formeel schrift. Het schrift werd vernoemd naar de stad Koefa in het zuiden van het huidige Irak. Het is een van de belangrijkste stijlen van schoonschrijfkunst binnen de islam. Het schrift wordt vaak gebruikt ter decoratie van de architectuur. Voor een buitenstaander zijn sommige varianten van het schrift niet altijd herkenbaar als een schrift. De eerste exemplaren van de Koran werden in het Koefisch geschreven.

Koranfragment 10e eeuw Noord-Afrika

Koefisch schrift op de rotskoepel te Jeruzalem

Jan Tschichold - Penguin Composition Rules

De Penguin Composition rules waren regels voor het opmaken van het perfecte penguin pocket boekje. Opgesteld door typograaf Jan Tschichold. Elk boekje moest er het zelfde uitzien dus werden er regels opgesteld zodat iedereen dit kon opmaken. Regels die erin stonden waren oa. over de letter grootte plaatsing etc.

" Penguin is well known for its standardized book covers and formats, as well as the diversity of the standards"

Zelf lijkt het me nog best lastig om met zijn aanwijzingen dit boekje te moeten ontwerpen. Je moet eerst de tekst helemaal ontleden al wil je hier wat van wille begrijpen.

Suzanna Héman. ‘Sol is our Spinoza’. In: Conceptuele kunst in Nederland en België 1965-1975: kunstenaars, verzamelaars, galeries, documenten, tentoonstellingen, gebeurtenissen’. Suzanna Héman, Jurrie Poot, Hripsimé Visser (Eds.). Amsterdam etc. 2002 (tent.cat. Stedelijk Museum Amsterdam), pp. 48-55; alléén pagina’s 48-55, de rest is optioneel.

Sol Lewitt die een zeer belangrijk deel uitmaakte in de conceptuele kunst komt in de tekst naar voren als een man die liever van de media wegbleef. Een man die een gever was maar daarnaast zeker niet het sociaalst. In een documentaire op de AVRO kwam dit ook duidelijk aanbod, veel van zijn vrienden hebben wel een werk van hem. Hij gaf vaak gifts, zie ook veel werken in het stedelijk museum die hij aan hun heeft 'geschonken'.

Verder vonden andere kunstenaars en critici zijn geschreven manifeste een belangrijke lijdraad om aan vast te houden wat betreft conceptuele kunst.

Zelf vind ik dat hij zich vaak tegenspreek in zijn punten. Wel vind ik het heel gaaf wat hij zegt over 'dat het niet het probleem is van de kunstenaar als hij niet begrepen wordt'.